ชาตินี้กรรมกรกระทู้อย่างเราจะมีครอบครัวไหมเนี่ย

ไม่ทราบเหมือนกันว่าถ้าผมจั่วหัวข้อBlogแบบนี้แล้วจะมีคนหลงเข้ามาอ่านเยอะกว่าปกติหรือเปล่าไม่รู้
แต่ที่แน่ๆก็คือผมถูกแม่ถามถึงเรื่องนี้อยู่บ่อยครับ ว่า

เมื่อไหร่จะมีเนื้อคู่เป็นตัวเป็นตนสักที

น่าจะทำความรู้จักกับสาวร่วมรุ่นคณะเดียวกันสักหน่อยเผื่อจะได้เพื่อนไปเที่ยวเข้าสังคมเปิดหูเปิดตาไปโลกข้างนอกบ้าง เน็ตจะได้เลิกสักที

บ้าแต่การ์ตูนกับเน็ตอย่างนี้แล้วชีวิตมันจะเจริญขึ้นได้ยังไง

ผมเพิ่งจะอ่านไทยรัฐฉบับเมื่อวานคอลัมป์สกู๊ปหน้า1พบว่าในรอบทศวรรษที่ผ่านมา เด็ก3ขวบขึ้นไปมีพัฒนาการล่าช้าไม่สมวัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งสมอง สติปัญญา
พอเข้าสู่วัยเรียนสิ่งแวดล้อมในบ้านไม่ได้กระตุ้นพัฒนาการของเด็กให้เหมาะสม เนื่องจากผู้เลี้ยงมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กค่อนข้างน้อย
เด็กส่วนใหญ่ใช้เวลาหมดไปกับการบ้าน เรียนพิเศษ เวลาว่างก็ทีวี วิดิโอเกม เกมออนไลน์ สุดท้ายเชาวน์ปัญญาของเด็กวัยเรียนลดลงอย่างน่าตกใจ พ่อมีบทบาทการเลี้ยงดูน้อยมากเพียง1.2%
พ่อแม่คาดหวังให้ลูกเป็นเด็กดีเรียนหนังสือเก่ง จบสูงๆมีการงานดีคิดเพียงว่าทำงานเก็บเงินให้ลูกเรียนจะเป็นวิธีบรรลุความหวัง แต่ไม่ได้ช่วยเรื่องการเรียนของลูก เอาแต่เน้นการเลี้ยงดุ กินอยู่หลับนอน แต่ขาดการส่งเสริมทางปัญญา ไม่ได้ส่งเสริมการอ่าน ส่วนใหญ่เปิดทีวีให้เด็กดู แล้วยกเรื่องการเรียนรู้ให้เป็นหน้าที่ของครูและโรงเรียน
ต่อมาผู้เลี้ยงดูมักแสดงความรักต่อเด็กเปลี่ยนแปลงไปตามอายุ เด็กเมื่อโตขึ้นพ่อแม่ก็จะชมเชยลูกน้อยลง และเพิ่มการสั่งสอนว่ากล่าวตักเตือนมากขึ้น
สังคมกับสมองของเด็กเป็นเรื่องเดียวกัน เมื่อเด็กแต่ละคนมีพัฒนาการเหมือนกัน จะต่างกันก็เพียงโอกาส ปัจจุบันสังคมคนส่วนน้อยมีโอกาสพัฒนาสมอง เข้าถึงข้อมูลความรู้ได้มากกว่า แสวงหาผลประโยชน์อยู่รอดในสถานะที่ดีกว่า ก่อให้เกิดความแตกต่างขึ้น
ปัญหาความยากจน ไม่เท่าเทียมในฐานะ ก่อให้เกิดความเครียดรุนแรงนำมาซึ่งความขัดแย้งระหว่างชนกลุ่มต่างๆในสังคม ภาวะการพัฒนาสมองก็เช่นกัน ถ้าไม่สมดุลเซลล์สมองจะเป็นปรปักษ์ เกิดการทำลายกันและกัน
การแก้ปัญหาก็คือต้องเพิ่มศักยภาพของสมองเด็กและเยาวชนไทยให้ความสำคัญกับการลงทุนเพื่อการเรียนรู้ วางรากฐานกำหนดนโยบายกันแบบระยะยาว ก่อนจะสายเกินไป

ผมอ่านแล้วย้อนกลับมาคิดถึงตัวเองว่า เราพร้อมจะมีเนื้อคู่ ครอบครัว และมีลูกไว้สืบสกุล แล้วหรือยัง
เพราะนั้นหมายถึงว่าเราไม่มีเวลามาบ้าเล่นเน็ตแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างที่ทำเป็นเล่นเป็นงานอดิเรกจะต้องลดลงไปอย่างมากหรืออาจจะต้องยุติไปเลย รวมถึงบทบาทการเป็นกรรมกรกระทู้ด้วย 
การเลี้ยงดูลูกถือเป็นศาสตร์ที่ซับซ้อน ต้องสูญเสียทั้งเวลา สละความชอบความสนุกส่วนตัวมาทุ่มเทอย่างถึงที่สุดเท่านั้น เราจึงจะได้ลูกที่มีคุณภาพ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะวางแผนเวลาชีวิตตัวเองไว้ในรูปแบบไหนกัน

แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนออกทะเลสาระไปไกลอีกแล้วฉัน เอาแค่ว่าชาตินี้เราจะหาสาวที่ไหนสักคนมาแอ้มได้ไหมละ ผับบาร์คาราโอเกะอะไรนั้นผมไม่สนอยู่แล้ว นอกเหนือจากนั้นผมจะไปจากไหนละ จากเน็ต? ที่ทำงาน? ร้านหนังสือ? ร้านการ์ตูน? แล้วมันจะไปเจอเหรอ? ประเภทที่เพลงสัญชาตญาณบอกนั้นนะ ผมยังไม่เจอเลยสักคนหนึ่ง
แถมเวลาเดินทางไปไหนต่อไหน ผมมักมีนิสัยชอบเดินเร็วแซงชาวบ้านแบบสุดๆ สายตามองอยู่แค่เส้นทางข้างหน้า เวลาขึ้นบันไดสะพานลอยก็วิ่งก้าวขึ้นไปทีละสองขั้นเพราะคนข้างหน้าเดินกันเชื่องช้าซะเหลือเกิน แล้วใครหน้าไหนจะมาสนใจเรามั่งละฟ่ะ 
เรามันก็ไม่เหมือนชาวบ้าน หน้าตาก็ไม่หล่อเอาซะเลยแถมยังขี้เกียจโกนหนวดหวีผมอีก ไม่ทำหน้าตาให้ดีๆแล้วใครเขาจะหันมาสนใจอีกละ

เอาเป็นว่าสาวคนไหนก็ได้มีการมีงานทำแล้ว ทำอาหารเก่ง งานบ้านงานเรือนแจ๋ว ถ้าอ่านเนื้อหาทั้งหมดในWeblogของผมแล้วถูกใจขึ้นมาละก็ จะติดต่อขอทำความรู้จักกับเบอร์มือถือผมก็ได้นะครับ มีอมยิ้มพันทิปเป็นตัวเป็นตนก็ดีฮะจะได้ส่งหลังไมค์สะดวก เผื่อว่าผมจะปรับปรุงตัวเองให้มันดีขึ้นกว่านี้ ให้เป็นพ่อที่เลี้ยงดูลูกให้เจริญและมีคุณภาพอย่างที่ต้องการ
โดยเฉพาะถ้าจบทางด้านวิทยาศาสตร์อาหาร(Food Science)ละก็ อันนั้นเข้าขั้นอุดมคติในใจผมเลยละครับ แหะๆ...
ขอบคุณที่เสียสละเวลามาอ่านBlogไร้สาระเรื่อยเปื่อย(หรือเปล่าหว่า?)ของผมนะครับ